Strand	Élégie prénatale

Boudewijn de Groot is een twintigjarige Heemstedenaar, die van filmen zijn beroep wil maken. Hij studeerde daartoe aan de Filmacademie te Amsterdam. Zijn hobby, de gitaar en het zingen van eigen liedjes, is gegroeid als bij zovele andere jongeren. Onder de indruk van de chansons van Brassens en Brel greep hij in de snaren en frummelde zijn eerste wankele akkoorden.

Hij zong de liedjes van anderen, eerst alleen voor zichzelf in de veilige beschutting van zijn kamer en drong vervolgens langzaam en schuchter door op fuifjes en aanverwante avondjes.

Boudewijn nam enige tijd gitaarles, maar lang duurde dat niet, want het "doe het zelf" zit hem nu eenmaal in het bloed en hij bleek een natuurlijk talent voor de gitaar te hebben. Zijn begeleidingen getuigen van een fijn gevoel voor de mogelijkheden van dit instrument.

Stadgenoot en vriend Lennaert Nijgh (19) met zo mogelijk een nog grotere passie voor het filmvak - hij is zijn studie aan de filmacademie net begonnen - gaf Boudewijn hoofdrollen in zijn geheel zelfgemaakte acht millimeter speelfilms. In één daarvan, "Feestje Bouwen", zong Boudewijn een tweetal eigen liedjes. En die films en die liedjes zijn eigenlijk de aanleiding geworden tot het ontstaan van deze plaat.

Want op een vertoningsavond voor kennissen kwam puur toevallig ook scenarioschrijver en televisiecommentator Ed Lautenslager binnen lopen. Hij "hoorde" er iets in en raadde het tweetal aan, er eens serieus voor te gaan zitten en een paar oorspronkelijke liedjes te schrijven.

Lennaert Nijgh liet er geen gras over groeien. Hij schreef de teksten en Boudewijn zette ze op muziek.

Phonogram was het direct met Ed Lautenslager eens: hier was sprake van een oorspronkelijk talent dat meer verdiende dan een schouderklopje. Boudewijns warme stem, ongekunstelde voordracht en puntige melodietjes benadrukken op indringende wijze de teksten van Lennaert Nijgh, waarin de weemoed, de humor en de spottende krttiek van vele hedendaagse twintigers tot uitdrukking komen.